Dag allen.
Als ik mijn ‘consolatio’ begin te schrijven, is het ochtendritueel bij mij net voorbij. En uitgerekend op dit moment valt mijn oog op een gedicht dat handelt over het dagelijkse ritueel dat zich als een automatisme afrolt, en dat aan de dag structuur geeft.
Het gedicht komt uit de bundel ‘Het huwelijk’ van Charles Ducal. En het draagt de titel ‘Ochtendritueel’.
Elke morgen worden wij herenigd.
In de keuken ligt het hoofd
onder de kraan. Ik sluit het aan,
het spreekt getrouw de ochtendbede:
brood. Het lichaam is vooraf gesneden,
uit de ijskast dampt de rode pot gelei.
Het offer aan de dag moet sober zijn.
Ik neem en eet, en voed de rede
met de nieuwe toestand in de krant.
Er wordt, zoals ook gister, veel geleden.
Dit verheugt, ik voel het huis in vrede,
hier alleen loopt alles in de hand.
Achter de rug kreunt nog de laatste trede,
droom en slaap plegen hun zwak verzet.
Boven ligt de nacht doorwoeld over het bed.
Het graf is leeg. Hij is verrezen.
Komaan, de dag is gestart. De zon schijnt. Hoor de koekoek en de nachtegaal zingen …. in het (tweede) deel ‘Allegro’ van het concerto voor orgel en orkest van Haendel. Men is dit concerto gaan noemen “the coockoo and the nightingale”, omdat het gezang van deze vogels zo prominent klinkt.
Het eerste deel van deze youtube is een rustige beweging. Het gefluit en het getierelier van de vogels hoor je in het tweede deel, het Allegro.
Veel luisterplezier