De breekbaarheid van bejaarde mensen ontroert. De levensavond, alleen of met twee, maakt een mens stil. Het is een vertoeven dichtbij de grens. En daar voel je wat ‘tijd’ betekent. Tijd die gaat omslaan in zijn tegendeel. Misschien is dit wel het mooiste dat mensen meemaken die in de bejaardenzorg werken: een opgeroepen en permanent gegeven tederheid. Als de zorgenden tenminste niet te veel moeten hollen omwille van de ‘efficiëntiedwang’ en de haastige rationaliteit (of misschien zelfs de winst) die reeds jaren lang de zorg teistert.
Volgende gedichten staan stil bij de ‘oude dag’.
M. Vasalis: de oude mannen
Ik kwam twee oude mannen tegen
met dunnen halzen en met haperende voet.
Ik zag de hitte op hun magere schouders wegen.
Zij liepen krom, maar met de hoofden opgeheven,
zo ingespannen en verwonderd als een zuigeling doet.
Ik zag hun bleke onderlippen beven,
ze keken zacht en zinneloos en goed.
Het waren oude kinderen geworden
op weg naar huis, maar waar geen moeder wacht,
eens blinkende, nu verdorden
en strompelend naar hun laatste nacht.
En plots begon het hele park te beven,
bomen en blaadren golfden in een warme vloed
van tranen die binnen mijn ogen bleven,
wijl men om het bestaan niet wenen moet.
Jos Vandeloo: Gewoon te sterven.
er stond een man te sterven
gewoon te sterven
als een boom of een standbeeld
onopgemerkt
hij verweerde zich niet
hij was niet bevreesd
hoe vreemd
hij liep niet weg
en hij riep niet
alleen maar een glimlach
terwijl hij stond te sterven
een beetje ongerust
wat ze zouden zeggen en zo plots
een beetje hulpeloos
om de last die hij nu
ging veroorzaken
hij trachtte met zijn voet
een kuiltje te maken
maar het ging niet
daarom bleef hij staan
met een versteend ekskuus
op zijn gezicht.
Word jij daar ook niet stil van? Ik wel.
Tot morgen.
Elleboogstoot
Frans