Laat het Beethovenjaar meteen een coronajaar zijn, en je weet dat weinig of niets mogelijk is. Onlangs stelde Jan Caeyers, de grote Beethovenkenner in Vlaanderen en ook daarbuiten, dat het onmogelijk is geworden om een symfonie van Beethoven uit te voeren. De ‘social distancing’ heeft tot gevolg dat de concertpodia te klein zijn om alle vereiste musici voor een Beethovensymfonie een plaats te geven. Bovendien, zegde hij, doet de ‘social distancing’ de groepsdynamiek van het orkest verdwijnen. Spijtig. Beethoven had beter verdiend.
Wij hebben het in deze consolationes een stuk gemakkelijker: wij zoeken een youtube op, we klikken en we horen wat we graag horen. Vandaag is dat de romance nr 2 in F van Beethoven. Ik heb er twee versies van, laat ons zeggen : een pre-coronaversie (viool en orkest) en een post-coronaversie (viool, begeleid door een piano). Kies maar wat je het mooiste vindt. Ik vind ze allebei wel wat hebben.
Het is dus een (muzikale) romance. Een muziekvorm, ontstaan in de 18e eeuw (de tijd van het classicisme) en die zijn hoogtepunt kende in de romantiek. En in die tijd is die muzikale romance nogal eens de expressie van een liefdesverlangen. Bij voorkeur een onmogelijke liefde. Zo onmogelijk mogelijk. Mettertijd wordt de romance in de muziek vooral een dromerig muziekstuk zonder meer.
Beethoven: romance nr. 2 in F voor viool en orkest:
https://www.youtube.com/watch?v=YsSI1V713jk
Beethoven: romance nr. 2 in F voor viool en piano
Toch wel heel mooi.
Tot morgen
Elleboogstoot Frans