Heb jij dat soms ook? Zo van die momenten waarop plots, zonder duidelijke aanleiding, een melodie of een liedje of een versregel een heel ver verleden terugkeert in je hoofd? Dat had ik deze morgen. Is dat nu een teken dat je oud wordt (geworden bent)? Zoiets meemaken stemt je wel tot enige nostalgie. Die tijden zijn weg, voorbij, maar ze behoren tot onze geschiedenis. En ‘herinneren’ is een mooie faculteit. Misschien zijn die oude melodietjes wel het laatste dat we willen verliezen. Het is een bekend gegeven in de woonzorgcentra, dat ook demente bejaarden opleven als ze de liedjes van hun jeugd terug horen.
Voor wie zich zorgen zou maken: wees gerust, zover is het met mij niet. Wel schoot mij deze morgen een liedje van Jules De Corte te binnen. Ik heb het opgezocht en tot mijn grote tevredenheid heb ik nog een opname met Jules De Corte teruggevonden. Ik zou wel eens willen weten, waarop zijn de bergen zo hoog? Een klassieker bij de luisterliedjes van die tijd.
Jules De Corte (1924-1996) werd om zijn talrijke liedjesteksten destijds gelauwerd met verschillende prijzen, zoals de Visser-Neerlandiaprijs en de Edison. Zijn liedjes werden in verschillende talen (Duits, Frans, Zuid-Afrikaans, Zweeds …) overgenomen. Dat zegt toch ook iets. Maar nu ?
Leeftijdgenoten: hier is uw jeugd terug (allez, kom). Jonge abonnees van deze consolatio: misschien vinden jullie dit wel wat gedateerd. Of toch niet helemaal?
Tot morgen.
Elleboogstoot
Frans