Goede morgen.

Gedichtendag in deze reeks consolationes.   Het heeft lang geduurd vandaag voor ik een paar gedichten vond die mij wat deden.   Ik kreeg zelfs al een bezorgde vraag van een ‘abonnee’ of ik toch niet ziek was.    Nee hoor, wees maar niet ongerust; de inspiratie bleef achterwege.   Maar opeens was ze er.  Bladerend in de website ‘gedichten.nl’ vond ik er twee die ik met veel plezier aan de lezers/kijkers/toehoorders voorleg. 

Het blozend beest

Kan ik dan leven zonder hem?
Vulde mijn lichaam zich niet telkens als hij kwam
met trotse koppigheid die paarden dampen doet,
met boterdikke vreugde? Stroomde als ik hem zag
mijn bed niet vol, sprongen mijn kasten dan niet open;
vloeide mijn zand dan niet in patronen op de vloer;
sneed mijn brood zich niet hunkerend in schijven;
lekte mijn honing niet trillend de lepels af?
Ik rende als eekhoorn over dunne twijgen,
spiegelde me als een metalen vat in de vaart,
vouwde me als het linnengoed vierkant op de planken,
gloeide als het blozend beest in de haard. Wakend
sta ik als een stoel in de kamer. Als het zijn tijd is,
vlieg ik krijsend uit met de zwaluwen vanonder
de dakrand. Hoe sterf ik als hij er niet meer is?

———————————————
uit: ‘Hoe je geliefde te herkennen’, 2006.

Schrijver: Thomas Lieske

Aarde

dat ze van ons houdt is onwaarschijnlijk
dat ze ons wil houden lijdt geen twijfel
zo stevig trekt ze ons tegen zich aan
dat gewrichten almaar harder gaan kraken

en wij blijven wel koppig ontkennen
dat ze met ons kan doen wat ze maar wil
trachten vaak aan haar greep te ontsnappen
maar langer dan een dag laat ze ons niet los

op knieën dwingt ze ons ten slotte allemaal
doet ons huilend bekennen dat wij haar aanbidden
en als niemand het ziet willen we niets liever

dan haar vruchtbare koelte strelen, opsnuiven
de oeroude geur, koesteren de lome zwaarte
die ons draagt en ons uiteindelijk zal verpletteren

——————————————-
uit: ‘Het zingen van de wereld’, 2017.

Schrijver: Marc Tritsmans

Tot morgen.

Frans