Goede morgen.
Kerst nadert. En corona maakt daar voor veel mensen een feest in mineur van. Voor mij is het ergste dat de culturele schat van (religieuze) muziek en een middernachtmis niet live beleefd kan worden . Maar te midden van het gedoe dat er vandaag rond de kerstsfeer gemaakt wordt in winkelstraten en tutti quanti, is het toch ook goed om een andere stem te laten horen. De stem van iemand die er niet om maalt om die nacht alleen te zijn. En tot op bepaalde hoogte kan ik erin komen. Ook ik ben alleen. Ik ga wel een goede bekende uitnodigen voor een stukje kaas en een glaasje wijn. Beetje gezelligheid kan nooit kwaad. Meer moet dat echt niet zijn. Maar ik zou het besterven als ik uitgenodigd werd als ‘eenzame’ die van zijn eenzaamheid gered moet worden.
Willem Wilmink is ook zo iemand die alleen staat. Ik veronderstel dat toch. Want ik las toch al een gedicht van hem over zijn overleden vriend. Wat er ook van zij: lees maar wat hieronder staat. Hij relativeert wat zo opgeklopt wordt. De lichte ironie van het gedicht is zijn manier om ermee om te gaan.
Troostlied voor wie met Kerst alleen zijn
Wees niet zo bang voor Kerst. Het zijn twee dagen,
dat is niet meer dan achtenveertig uur,
En uren, het ene vlug, het andere trager,
uren vervliegen op den duur.
Raak niet verloren in herinneringen,
wees toch een beetje wijzer deze keer.
Zing maar van “Stille Nacht” als je kunt zingen,
want stil zal het zijn, die nachten. Zeer.
Zing in jezelf: ‘De witte vlokken zweven’
terwijl de regen langs de pannen ruist.
Het kind is niet in Bethlehem gebleven:
het is naar Golgotha verhuisd.
Gedenk de dieren op de schalen en de borden,
die zitten meer dan jij in de puree.
Eten is beter dan gegeten worden,
ook in de glans van Lucas 2.
Zeg ‘nee’ als mensen je te eten vragen,
want in een anders gelukkige gezin
daar is de kerstboom enkel te verdragen
met een uitslaande brand erin.
Wees niet zo bang voor Kerst. Het zijn twee dagen.
Tot morgen
Frans