Goede paasmaandagmorgen.
Heb je ooit gehoord van de ‘paaslach’ (in het Latijn: ‘risus paschalis’)? Tot in de late middeleeuwen, en hier en daar zelfs nog later, was het in de kerken (vooral in Beieren) de gewoonte om op paasdag tijdens de preek de dood en de duivel eens goed uit te lachen. DIe waren door de verrezen Christus immers flink om de tuin geleid, en dat mocht wel eens onderlijnd worden. De predikant vertelde dan een grappig verhaal of een mop over Satan en/of over Pietje de dood, en de kerkgangers hadden er ‘paasplezier’ in. Je kan al van verre zien dat dit wel eens uit de hand liep, en dat er ook aangebrande verhalen of grappen verteld werden van op de preekstoel. Naar het einde toe van de 17e eeuw werd dit gebruik uiteindelijk verboden door de toenmalige paus Clemens X (1770-1776). Echt, dit is historisch.
De paaslach is verdwenen, maar er is blijkbaar een nieuw genre ontstaan: de coronalach (in het Latijn ‘risus coronae’). Die komt niet van mij maar wel van andere kerels en kerelinnen, die dat met verve doen. Ik heb het hier over de ideale wereld, waarin maatschappelijke toestanden over de hekel worden gehaald. Satire van de zuiverste soort. Mij werd zo’n filmpje doorgestuurd (bedankt, Frans), maar ik ontdekte er dan een hele reeks op het internet. Ik heb dan maar een grappige selectie gemaakt. Plezier ermee.
Lockdown
Vaccin voor dieren
Shoppen op afspraak
Burn-out bij de ouders
Tot morgen
Frans