Gedichten van Hanny Michaelis
Goede morgen
Als het waar is dat de beste trooster diegene is die zelf troost nodig heeft, dan behoort de dichteres en tolk Hanny Michaelis daar wel toe. Veel van haar gedichten bewegen zich tussen verdriet en troost. Dat hangt samen met wat het leven haar heeft toebedeeld. Nochtans overstijgen haar gedichten meteen het autobiografische. Velen kunnen zichzelf in haar gedichten kennen.
Hanny Michaelis (1922-2007) was van Joodse afkomst. Haar ouders kwamen om in het concentratiekamp Sobibor, terwijl zij ondergedoken leefde op het Nederlandse platteland als een dienstmeisje. Na de oorlog was zij gedurende elf jaar getrouwd met Gerard Reve, totdat deze in 1959 uitkwam voor zijn homoseksualiteit en met een vriend verder door het leven ging. Dat huwelijk was zeker niet de gelukkigste periode van haar leven. Onderstaande gedichten gaan niet over Reve, maar wel over de vriend die zij na haar scheiding leerde kennen en waar ze zielsveel van hield. Maar die kwam om bij een ongeluk. De gedichten zijn gekozen omwille van hun troostende kracht.
Vanavond toen ik naar het raam
Vanavond toen ik naar het raam
gevlucht was voor de lege kamer
die wrokte tegen je afwezigheid,
stroomde je warmte onverhoeds
en machtig door me heen.
Roerloos gelukkig leunden
de bomen tegen de hemel aan.
Er hing een stilte van
verzadiging over de aarde.
Toen vielen traag en plechtig
de eerste regendruppels
en uit mijn ogen sprongen
plotseling de tranen, warm
en verlossend als het water
dat Mozes uit de rotsen sloeg.
____________________________
Sinds je mij voor altijd (H. Michaelis)
Sinds je mij voor altijd
bent binnengegaan,
ben ik tot de rand
van je vervuld.
Dwars door de rukwinden
van het verdriet
voel ik je onder mijn huid
bewegen, warm en goed
als vroeger
toen wij overnachtten
binnen de omheining van
elkanders armen.
Wat doet het er dan toe
dat de wereld leeg
en winters is geworden
nu mijn ogen
je nooit meer zullen zien
en ik mijn hoofd niet langer in je schoot kan
leggen?
Toen ik dacht dat je was weggegaan
Toen ik dacht
dat je was weggegaan
en mij zonder leeftocht
alleen had gelaten
in een verdroogde steppe,
heb ik mij vergist.
Nu weet ik dat je mij
hebt uitgekozen
om je voorgoed te herbergen
veilig besloten in
mijn duisternis
Wanneer ik mij aandachtig
over mezelf heen buig,
ontmoet ik je oogopslag
helder en diep als water
en je glimlach overrompelt mij
met de ernstige vreugde
van vroeger.
Dat is genoeg
voor een heel leven.
Tot morgen
Frans