cello
Herinner je je nog de tijd van Milosevic, Karadzic en Mladic in de jaren negentig, in het uiteengevallen Joegoslavië? Herinner je je nog de belegering en de beschieting van Sarajevo? Het bloedbad van Srebrenica? Aan de zuidflank van Europa werd een burgeroorlog uitgevochten, gedreven door nationalistische reflexen (weeral). In de steek gelaten door de rest van het continent. Ettelijke tienduizenden doden.
Op ons netvlies van onze ogen staat nog het beeld van een cellist gebrand, die te midden van het puin van Sarajevo de sluipschutters uitdaagde, en onverstoord op zijn cello het Adagio van Albinoni speelde. Tweeëntwintig dagen lang. Elke dag om een slachtoffer te gedenken. Vedran Smailovic was zijn naam. Met zijn cello verhief hij toch zijn stem, en werd hij een teken van hoop voor de geteisterde bevolking, en bij uitbreiding van ieder mens die gebukt gaat onder oorlog en geweld. Het geweld krijgt een mens niet klein, zo was zijn overtuiging. Zolang de muziek het beste in de mens naar boven haalt. Een statement dat kan tellen.
In onze dagen, in coronatijd, terwijl de cultuur en het sociale leven ‘op zijn gat’ ligt, neemt opnieuw een cellist zijn instrument ter hand, plaatst zich in het centrum van de arena in de ruines van een amfitheater (eerst dacht ik het colosseum in Rome, maar dat klopt toch niet) en begint te spelen. In opstand tegen het geweld van een onzichtbare vijand. Een teken van hoop. Zie de video hierboven (bedankt, Monique). Het masker dat de mensen dragen blijkt een glimlach te verbergen, als de muziek een boodschapper van hoop wordt.
We zullen het halen.
Tot morgen
Frans